Historia zamku

Dzieje krapkowickiego zamku są mało znane. Trudno ustalić datę jego wybudowania. Przyjąć należy, że powstał w średniowieczu. Istniał już przed nadaniem Krapkowicom praw miejskich w roku 1294 przez księcia Władysława Opolskiego. Legenda mówi, co wydaje się nieprawdopodobne, że mieli go zbudować templariusze. Także o funkcji, jaką spełniała ta budowla, nic nie wiadomo. Miasto powstało na terenie dóbr książęcych, zamek zaś znajdował się tuż poza jego murami. Kto w nim mieszkał? Możliwe, że był on siedzibą włodarza książęcego.

Dzieje zamku musiały być burzliwe, skoro J. Sinapius w książce „Osobliwości szlachty śląskiej” mówi o białej damie ukazującej się na krapkowickim zamku. Kiedy w 1532 roku wygasła górnośląska (opolsko – raciborska) linia Piastów, księstwo dostało się w ręce Federyka Habsburga. 29 września 1582 roku Krapkowice zostały sprzedane hrabiemu Janowi Joachimowi von Redernowi i tym samym przestały być miastem książęcym. Zamek, jako siedziba właściciela miasta, zaczął odgrywać większą rolę. Redernowie w miejscu starej średniowiecznej budowli wznieśli nową, posiadającą wysoki parter i dwa piętra. Budowę zakończono w 1678 roku, upamiętniając datę na bramie zamkowej. Za panowania hrabiów Renderów, którzy uczynili budowlę wygodną i okazałą, zamek przeżywał okres swej największej świetności. Posiadał zwierciadlaną letnią salę jadalną, wspaniałą oranżerię z oszklonymi ścianami i bezpośrednim wejściem do cieplarni, ogrodu i parku. Spacerowe krożanki prowadziły do piwnicy. W piwnicach zamkowych przechowywano wino i lód. 

   Ten czas świetności trwał do roku 1772. 16 czerwca tegoż roku gwałtowny pożar objął całe miasto. Spłonęło wiele domów, kościół i zamek. Po pożarze obniżono budowlę o jedno piętro i w takim kształcie zachowała się do dziś. 28 sierpnia 1759 roku zmarł ostatni męski potomek von Rendernów - hrabia Henryk Adolf pozostawiając jedyną spadkobierczynię – hrabiankę Henriettę, która zmarła w roku 1765, w wieku 9 lat i na niej wygasła krapkowicka linia rodowa von Rendernów. Majątek przypadł matce, która w 1775 roku sprzedała zamek Karolowi Wilhelmowi von Haugwitzowi za 18 000 – talarów. Haugwitzowie byli jego właścicielami do 1944 roku, ale nie troszczyli się o zamek i doprowadzili do jego zaniedbania. Jeden z Haugwitzów, w randze ministra rządu Rzeszy, więcej przebywał w Berlinie, niż w Krapkowicach, a pozostali mieszkali w odległym o 5 km Rogowie Opolskim.

     Przez jakiś czas w komnatach zamkowych czynna była manufaktura sukiennicza i stały w nich warsztaty tkackie. Wspomina się także o działaniu loży masońskiej.

      W roku 1806, w czasie oblężenia Koźla przez wojska napoleońskie, w zamku urządzono szpital polowy dla Francuzów. Wówczas to komnaty zamkowe zostały zdewastowane, porozbijano wyposażenia ich wnętrz i zniszczono bogatą bibliotekę.

   W latach 1834-1845, podczas budowy nowego budynku szkolnego w Krapkowicach, gdyż stary groził zawaleniem, korzystano z trzech komnat zamkowych przeznaczonych na sale lekcyjne. Także w okresie miedzy I i II wojną światową właściciele zamku użyczali kilka pomieszczeń dla celów szkolnych.

     W roku 1939 w zamku mieszkali robotnicy fabryczni różnych narodowości. Podczas działań wojennych budowa uległa w dużej mierze zniszczeniu i całkowicie została pozbawiona dachu. W roku 1945 rozpoczęto remont zakończony w roku 1947. Od tego czasu aż do chwili obecnej zamek pełni funkcję szkoły.

     Zamek jest potężna budowla późnorenesansowa w kształcie czworoboku otaczającego dziedziniec. Wjazd na dziedziniec przez jedną tylko bramę, zbudowana w kształcie tunelu przebijającego masyw budynku zamkowego. Po dawnym wystroju wnętrz pozostały dwa barokowe kinkiety w postaci aniołów, znajdujące się nad kamiennymi schodami prowadzącymi do dawnej sali balowej, kilka pieców kaflowych bogato zdobionych oraz piękna dębowa boazeria z pomieszczeniami kredensowymi w sali jadalnej.

  Na dziedzińcu zamku znajduje się zabytkowa studnia powstała najprawdopodobniej w okresie powstawania średniowiecznej budowli. Głębokość studni wynosi około 30-40 metrów od lustra wody, ściany studni zostały ułożone z kamienia.